Mijn verlangen naar rust in mijzelf

Wat heerlijk, de eerste volle dag wandelen in de woestijn. Even alles achter me laten en de prikkelloosheid van de woestijn zijn werk laten doen. Ik verlang naar rust en stilte. Ik verlang niet alleen naar rust om mij heen, maar vooral ook naar rust in mijzelf. Dat mijn volgepropte hoofd even leeg mag lopen en gedachtes me niet in de greep houden.

Ik als plastic-gek

Al wandelend door het bruin gekleurde zand, valt mij oog op iets blauws in de verte. Ik maak een kleine omweg om te zien wat het is. Dichtbij gekomen zie ik dat het een knalblauwe jerrycan is, half vergaan. Ik wilde hem oppakken, maar terwijl ik het oppak, brokkelt het uit elkaar. Deze jerrycan ligt hier al jaren, dat kan niet anders. Maar hoe kan iemand in deze prachtige natuur nu zoiets doen? Ik raap de jerrycan op en stop hem in mijn rugzak. Ik scan de omgeving. Mijn oog valt op een plastic fles iets verderop. Enthousiast loop ik erop af en neem ook deze fles mee. Hoe beter ik kijk, hoe meer plastic ik zie. Ik loop als een dolle van links naar rechts om het allemaal op te rapen. Daar waar andere reizigers in alle rust hun pad vervolgen, moet ik soms een flinke draf inzetten om weer bij de groep te komen. Mijn tas zit ondertussen vol met plastic; in en aan mijn tas. Als een soort versierde kerstboom loop ik verder. Mijn enthousiasme slaat langzaam maar zeker om in moedeloosheid en frustratie. Hoe kan ik in hemelsnaam al het plastic dat ik zie meenemen? Mijn handen en tas zijn al vol. Ik moet mij eraan over geven het te laten liggen. Met een machteloos gevoel van binnen vervolg ik mijn pad.

Afstand nemen

Al lopend word ik na verloop van tijd iets rustiger. Het lukt me om wat afstand te nemen van de situatie waar ik zojuist zo in vast zat. Waar ben ik nu precies mee bezig? Wat is er gaande in mij? Wat is hier de bedoeling van? Welk patroon ontvouwt zich hier aan mij? Al lopend komen er van binnenuit mogelijke antwoorden op mijn vragen.

Laat los wat je niet kan veranderen

Ik heb een groen hart en snap werkelijk niet waarom mensen afval in de woestijn achterlaten. En de frustratie/ machteloosheid dat ik geen directe invloed heb op de mensen die dit doen. Dit ken ik wel uit mijn dagelijkse leven. Ik kan het gedrag van anderen niet veranderen, hooguit kan ik proberen ze te beïnvloeden. Dit ‘vergeet’ ik in het dagelijkse leven soms ook… Ik werd uitgedaagd om los te laten wat ik niet kan veranderen en mij slechts te richten op het veranderen van mijn eigen houding. Hmmm, dat was een pittige.

Maak je doelen kleiner

Wat ik ook herken, is dat ik me heel verantwoordelijk kan voelen voor iets. Verantwoordelijk voor iets dat veel te groot is voor mijzelf, waardoor ik een gevoel van machteloosheid en ontevredenheid kan ervaren. Een veel te grote opdracht is namelijk nooit af, sterker nog, die is vaak ook onbereikbaar. Ik heb te leren mijn doelen kleiner te maken waardoor ze haalbaar worden. Ik mag verantwoordelijkheid nemen voor mijn eigen aandeel en tevreden te zijn met wat ik daarmee bereik. Dus in plaats van “ik wil de woestijn plastic vrij maken” mijn doel veranderen in “ik neem het plastic mee dat ik op mijn weg tegen kom”. Hé he, dat geeft een hoop lucht. Weer een les…

Interessante gesprekken met andere dames

Ik heb met enkele reizigers hele interessante gesprekken gevoerd over mijn eigen proces en ook over hun proces. Elk handelen heeft effect op anderen. Door mijn handelen, trok ik andere reizigers ook in een proces. ‘Als Marije plastic zoekt, mag ik er dan voor kiezen om dit niet te doen? Als zij haar handen vol heeft, mag ik ervoor kiezen haar niet te helpen? En als ik help, help ik dan vanuit mijn hart (ik wil dit echt) of zegt mijn hoofd dat ik dit moet doen (vanuit loyaliteit bijvoorbeeld).

De woestijn en de stilte bepalen jouw proces

Het is wat wandelen in de woestijn in stilte… Dacht ik deze dag heerlijk mijn hoofd leeg te maken, komt dit op mijn pad. En zo gaat dat in de woestijn. Heb geen verwachtingen of doelen, ze komen vanzelf naar je toe. Het geeft de mogelijkheid te reflecteren op (vaak automatische) patronen en ze bij te stellen. En de andere reizigers zijn mij hierin echt van grote hulp geweest. We hebben mooie, en vooral eerlijke gesprekken gevoerd over grillen en eigenaardigheden van iedereen. Ik kijk weer uit naar morgen. Nieuwsgierig naar wat de woestijn voor mij in petto heeft.

Marije