Whow…. Op deze zin uit het boek ‘Ongetemd leven’ van Glennon Doyle moest ik even kauwen. Wat bedoelt ze? Wat als dit waar is? Dan is dat nogal wat…Deze zin zette mij aan het denken.
Dit hoor ik vaak van ambitieuze dames die zich melden in mijn coachingspraktijk. En als ik eerlijk ben, is het voor mij soms ook een flinke uitdaging om mijn balans te houden met mijn moederschap van drie heerlijke kinderen, een eigen bedrijf, een echtgenoot met een serieuze baan en niet te vergeten mijn brede interesses, mijn wens om geregeld te sporten, vriendinnen te zien…. Whahhh, als ik dit allemaal wil, kom ik tijd te kort! Ik voel geregeld een conflict in mezelf tussen wat ik wil en wat de omgeving van me vraagt. Herken je hier iets van?
Balans tussen geven en nemen
Het is continu zoeken naar een balans tussen geven en nemen. Tussen geven en (kunnen) ontvangen. Dit vraagt ook om los te laten en dat is al een hele kunst op zich. En als ik eerlijk ben, geef ik soms meer dan ik neem. Dat is op de korte termijn prima, maar op de langere termijn raak ik er leeg en moe van. Gelukkig herken ik de signalen bij mezelf snel (korter lontje, behoefte aan ‘slechte’ voeding, me terugtrekken, ..) zodat ik op tijd kan bijsturen en mezelf kan opladen. Sommige vrouwen zitten al zo lang in een patroon van geven (en zichzelf dus wegcijferen) dat ze langzamerhand opgebrand raken.
Door het lezen van het boek ‘Ongetemd leven’ ben ik aan het nadenken hierover. Hoe kan het toch zo zijn, dat ik zoveel vrouwen ontmoet die uit balans zijn? Allemaal hoogopgeleide vrouwen die precies weten wat goed voor hen is, maar daar geen gehoor aan geven.
Ze geven aan te verlangen naar rust en meer tijd voor zichzelf. En ondanks dat dit verlangen roept of zelfs schreeuwt, leggen ze zich geregeld neer bij hoe het is. Ze voelen het als hun taak om zichzelf helemaal te geven voor het moederschap. Pas als ‘alles’ op rolletjes loopt, is er tijd voor hun behoeften. Alleen het zure is, is dat er weinig momenten zijn dat ‘alles’ op ‘rolletjes’ loopt. Wanneer loopt alles eigenlijk op rolletjes? Bestaat dat überhaupt? Wachten op een moment dat het rustig wordt, is zoiets als wachten op het treinstation totdat de boot voorbij komt.
Jij als jong meisje
Kun jij je nog herinneren, wat jouw behoeften waren als jong meisje? En in hoeverre werd er geluisterd naar jouw wensen en verlangens? Het gros van de meisjes leert van jongs af aan dat ze zich beter rustig kunnen gedragen. Ze leren te zorgen: te zorgen voor poppen, vogels van plastic of zachte knuffels. En denk maar eens aan de sprookjes als Doornroosje of Roodkapje die ons leren dat het toch niet verstandig om er als meisje op uit te trekken of je nieuwsgierigheid te volgen. Dan word je geprikt door een spinnenwiel of opgevreten door een wolf. De buitenwereld is eng en zit vol gevaren. Houd je maar gedeisd als meisje.
Waar ben jij?
Maar als je niet trouw kunt zijn aan wat je van binnen werkelijk wilt, kan het van flink gaan schuren in jezelf. Dan blokkeer je je primaire levensstroom. Je houdt je in, schikt, geeft, zwijgt. Waar ben jij????
Zoals Glennon Doyle in haar boek Ongetemd leven zegt: “In plaats van je te laten horen en zien, stoppen we ons waarachtig zelf diep weg. Vrouwen die hier het beste in zijn, krijgen de hoogste waardering. Het toppunt van vrouw-zijn is jezelf volledig wegcijferen.’
Ik hoop ten zeerste dat jij je hier totaal niet in herkent….
Liever trouw aan anderen, dan trouw aan jezelf
Waarom zijn vrouwen zo loyaal aan anderen? Ze zullen eerder zichzelf teleurstellen dan dat ze anderen teleurstellen. Trouw zijn aan jezelf en je verlangens is een hele kunst. Maar het is tijd, de hoogste tijd om jouw weg te volgen. Gehoor te geven aan dat wat van binnen roept of misschien wel schreeuwt. Ga luisteren naar die stem en voorkom dat je eerst ‘bijna dood’ moet gaan voordat ze jezelf toestaat het leven te leiden dat jij wilt.
Door toe te geven aan je diepste verlangens keer je terug naar wie je wezenlijk bent. Houd je niet langer in toom en vertrouw op jezelf.
Hieronder citeer ik nog een stuk tekst uit het boek van Glennon ter inspiratie. Ik deel haar visie niet geheel, maar haar verhaal zette mij wel aan het denken.
‘Sinds er mensen zijn, offeren moeders zichzelf op uit naam van hun kinderen. Wij zijn afgericht onze liefde te tonen door ons zelf uit te wissen. Wat een verschrikkelijke zware last moet dat voor een kind zijn om te weten dat jij de reden bent dat je moeder haar leven heeft opgegeven. Om te weten dat je moeder zichzelf heeft weggestopt, zodat je haar nooit echt hebt leren kennen. Om te weten dat als je zelf moeder wordt, jou ook dit lot wacht. Als we onze kinderen leren dat het martelaarschap de hoogste vorm van liefde is, worden zij zelf ook martelaars. Want ze voelen zich natuurlijk verplicht net zo goed van hun eigen kinderen te houden als er van hen gehouden werd. En zij zullen net zoveel zichzelf zijn als dat wij onszelf waren. Carl Jung zei het al: ‘De zwaarste last op de schouders van een kind is het niet geleefde leven van een ouder.
Liefde is… opkomen voor je eigen leven
Hoe zou het zijn om een verantwoordelijke moeder te zijn die zichzelf niet wegcijfert en dat liefde noemt? Hoe zou het zijn om een verantwoordelijke moeder te zijn die haar kinderen tot aan haar dood laten zien hoe je opkomt voor je eigen leven? En dat je dit doet ondanks de weerstand die je tegenkomt op je pad van mensen die liever willen dat je blijft zoals je bent. Het zou jammer zijn als je op je sterfbed denkt:”Waarom heb ik het leven van een ander geleefd, waarom ben ik niet mezelf geweest?” En als je nog ergens twijfelt, doe het dan voor je kinderen. Wees een voorbeeld.
Zoek steun
Ga en vertrouw. Volg jouw pad van binnenuit. Zoek eens wat vaker de stilte op, of de natuur. Laat je gedachten eens de vrije loop. Luister naar stemmen van binnenuit. Stel je zelf eens vaker de vraag: wat zou ik willen? Stel je leven beetje bij beetje bij. Geef aan wat jij wilt. En zoek steun. Laat je helpen door andere vrouwen. Je bent echt niet de enige die hiermee worstelt. Vrouwen kunnen zoveel voor elkaar betekenen hierin. Er voor elkaar zijn, naar elkaar luisteren, een duwtje in de rug geven, een andere denkwijze bieden, elkaar inspireren, troosten…
Als je er behoefte aan hebt, kun je je mee op een van mijn Walks. Met een groep vrouwen wandelen we in stilte, afgewisseld met ervaringsgerichte oefeningen. Samen ZIJN ipv DOEN.
Of neem contact met me op voor een vrijblijvend persoonlijk coachingsgesprek.
Marije
Voor deze tekst heb ik inspiratie gehaald uit het boek ‘Ontemd leven’ van Glennon Doyle. Echt een aanrader om te lezen!
Heb je interesse om door te praten wat ik voor jou kan betekenen?